Tanzania: Dar es Salaam

Misja w Tanzanii jest naszą najmłodszą placówką. Siostry rozpoczęły pracę w pierwszych dniach stycznia 2008 roku w parafii prowadzonej przez Ojców Franciszkanów Konwentualnych.

Do pracy misyjnej w Tanzanii w Dar es Salaam, w dzielnicy Segerea, zostałyśmy zaproszone przez Ojców Franciszkanów, by prowadzić mającą tam powstać Szkołę Podstawową. Pierwsze siostry: Siostra przełożona Berta Chileshe i Siostra Jeniffer Kinya rozpoczęły pracę jako nauczycielki w pierwszym tygodniu stycznia 2008 roku. Klasa pierwsza, w liczbie 43 dzieci, została umieszczona w wypożyczonej Sali od parafialnego przedszkola. Chciałam tu zaznaczyć, że w Tanzanii językiem narodowym jest język Suahili - w urzędach, szkołach, kościele, domach rodzinnych - wszędzie się nim posługują. Na prośbę rodziców, by otwierać szkoły, w których by uczono po angielsku, rząd ustosunkował się pozytywnie i od pięciu lat takie szkoły zaczęto organizować, a po ich zatwierdzeniu przez Ministerstwo Edukacji rozpoczęto naukę.
Szkoły państwowe mają w klasie od 80 do 100 uczniów. O. Krzysztof Cieślikiewicz - dyrektor szkoły, w której pracujemy polecił, by w klasach było 30 dzieci, by można było objąć każde dziecko odpowiednią opieką.
Nasza Szkoła Podstawowa jest pod wezwaniem Św. Maksymiliana Marii Kolbe, a jej motto brzmi: "Edukacja dodaje wartości". Ja dojechałam do Sióstr z Zambii 19 września 2008 roku. Wtedy w budowie była już Szkoła Podstawowa - budynek piętrowy, na placu, który na ten cel ofiarował Ojcom Franciszkanom dobry katolik, pan Mtenga - Tanzanijczyk. Do stycznia 2009 roku zajęłam się szyciem mundurków szkolnych. Z tygodniowym opóźnieniem w styczniu 2009 roku planowaliśmy rozpocząć już naukę w kilku wykończonych klasach, które stopniowo zostały wyposażone w ławki, krzesła, później w inne pomoce. Okazało się, że trzeba było przesunąć o jeden tydzień rozpoczęcie nowego roku szkolnego ze względu na to, że toalety jeszcze nie były wykończone.
No i wreszcie po przenosinach i zorganizowaniu wszystkiego rozpoczęłyśmy naukę w dwu klasach pierwszych i dwu klasach drugich - razem 120 dzieci. Dojechała też do pracy jako nauczycielka s. Michelina Gacheri Muruja. Tak więc siostra przełożona Berta Chilese - odpowiedzialna za wszystkich nauczycieli oraz za uczące się dzieci, s. Jeniffer i s. Michelina jako nauczycielki, a ja rozpoczęłam pracę w administracji, a także w zaopatrzeniu kuchni i nadzór nad paniami gotującymi posiłki - dzieci otrzymują w szkole herbatę i obiad, wydawanie żywności, nadzór nad pracownikami w jadalni, obejściu Szkoły, sprzątaniu klas, kierowcami i konduktorami, czasem nadzór nad budującymi szkołę - w dalszym ciągu trwa budowa - wtedy, gdy Ojciec Dyrektor uczy w Seminarium Duchownym. Gdy mam wolny czas szyję mundurki szkolne. Dzieci dostają też w szkole zeszyty, książki, wszelkie pomoce i po to przychodzą do biura, gdzie im je wydaję. Wtedy mam takie ciche apostolstwo: uczę, jak przywitać się, sprawdzam jak prowadzony był zeszyt, pouczam w czym mogłyby się poprawić, a w jadalni uczę jak mają się zachować czy jeść. W tym roku 2010 mamy 180 dzieci, a liczba nauczycieli wzrosła do 12.
Szkoła oddalona jest od naszego zamieszkania pół godziny pieszo, a mieszkamy w wynajętym domu, 5 minut od kościoła Św. Maksymiliana Marii Kolbe. Codziennie więc po Mszy świętej wsiadamy do autobusu razem z dziećmi i wyruszamy do szkoły, gdzie docieramy o 730, a po godzinie 1600 wracamy. W domu jeszcze robimy pewne przygotowania, bo dzieci mają co miesiąc testy z każdego przedmiotu, by sprawdzić postępy w nauce, więc trzeba wszystko kserować, a fotokopiarka jest u nas w domu ze względu na bezpieczeństwo.
Pracę bardzo nam utrudnia mokry - gorący klimat nad Oceanem Indyjskim. Do centrum miasta Dar es Salaam 18 km dojeżdżamy z naszej dzielnicy autobusami około dwie godziny jazdy.
Poza pracą w szkole, w której jest na pewno o wiele więcej niż w szkołach państwowych, udzielamy się w miarę możliwości w parafii Ojców Franciszkanów pod wezwaniem Ducha Świętego oraz na punktach misyjnych, których jest cztery. S. Jeniffer na jednym z punktów misyjnych opiekuje się młodzieżą. W każdą niedzielę ma z nimi spotkania. Organizuje im rekolekcje, godziny modlitwy, różne przedstawienia, dzielenie się Słowem Bożym. S. Michelina opiekuje się grupą małych dzieci, przygotowuje je także do procesji i tańców liturgicznych w większe uroczystości. Ma dwa razy w tygodniu z nimi spotkania. My z s. Bertą w mniejszym stopniu udzielamy się w parafii - pomagamy rozdawać Komunię świętą czy czasem wyjeżdżamy na punkty misyjne.
Cieszymy się, że dziewczęta zaczynają interesować się naszym Zgromadzeniem i mamy nadzieję, że w przyszłym roku może będzie jakieś powołanie. Na ostatnie spotkanie, które dla nich przygotowałyśmy przybyło pięć dziewcząt starszych i trzy ze szkoły podstawowej.
Przed dwoma miesiącami pan Mtenga, który ofiarował plac pod Szkołę, wyszedł z wielkim gestem miłości i dał nam w darze kawał pola, żebyśmy mogły wybudować dom zakonny dla siebie. Bardzo jesteśmy wdzięczne Bogu za ten dar, bo ponadto Ksiądz Kardynał daje nam plac pod budowę przyszłego domu formacyjnego dla naszego Zgromadzenia. Po nowennie do Matki Założycielki bł. Bolesławy, do której modliłyśmy się w tej intencji, by mieć coś własnego, jakby Niebiosa otworzyły się dla nas podwójnie. Modlimy się w dalszym ciągu o pomoc finansową na ten cel - budowy domu, jeśli jest taka wola Boża, byśmy mogły w dalszym ciągu służyć ludziom tam, gdzie nas wezwał i chociaż przykładem życia przybliżać ich do Boga. Z pamięcią w modlitwach - S. Tacjana Kinga PERSZON Komorów, dnia 2 września 2010 roku.